**Eudaimonia**, Aristoteles'in etik felsefesinde, insanın **çiçek açması** veya **iyi yaşaması** durumunu ifade eder. Bu antik Yunanca terimin yaygın İngilizce çevirisi olan "happiness" (mutluluk) ifadesi, eudaimonia'nın gerçekte bir zihin durumu veya hoşnutluk hissi olmadığını yansıtmaz. Eudaimonia, **kendisi için arzu edilen tek insan iyi**dir ve başka bir şeyin aracı olarak değil, **kendi başına bir amaç** olarak istenir.
Aristoteles'e göre, her canlı veya insan yapımı nesne, parçaları dahil, kendisini diğer nesnelerden ayıran benzersiz veya karakteristik bir işlev veya etkinliğe sahiptir. Bir şeyin en yüksek iyiliği, karakteristik işlevinin iyi bir şekilde yerine getirilmesinden oluşur ve bir şeyin erdemi veya mükemmelliği, onun bu işlevi iyi bir şekilde yerine getirmesine olanak tanıyan özelliklerden veya niteliklerden oluşur. Bu nedenle eudaimonia, insanların benzersiz işlevini iyi bir şekilde yerine getirmesinden oluşur ve insan erdemi veya mükemmelliği, insanların bu işlevi iyi bir şekilde yerine getirmelerine olanak tanıyan niteliklerin veya özelliklerin bir kombinasyonudur. Aristoteles, insanların kendilerini diğer şeylerden ayıran işlevlerinin, onların akıl yürütme yeteneği olduğuna inanır. Dolayısıyla, "eğer insanın işlevi, bir ruh aktivitesidir ve bu aktivite bir rasyonel ilkeyi takip eder veya ima ederse," ve insan iyi, bu işlevin iyi bir şekilde yerine getirilmesi ise, "insan iyi, erdemli veya mükemmel bir şekilde gerçekleştirilen [rasyonel] ruh aktivitesi" veya erdemli veya mükemmel bir şekilde gerçekleştirilen rasyonel aktivitedir (Nichomachean Ethics, Kitap I, bölüm 7).
Eudaimonia, sadece kişisel mutluluk veya zevk değil, aynı zamanda insanın potansiyelini gerçekleştirmesi, erdemli bir yaşam sürmesi ve topluma katkıda bulunması anlamına gelir. Bu kavram, Aristoteles'in etik felsefesinde merkezi bir rol oynamıştır ve günümüzde de hala tartışılmaktadır. 🌟