Günümüzün bilgi çağında, doğru haberciliğin önemi her geçen gün artıyor

İnsan kalbi, sonsuz bir evren gibidir; bazen bir saray gibi ışıl ışıl, bazen de bir virane gibi yıkık ve hüzün doludur. Gönül denen bu yaslı viranenin boşluklarını doldurmak için, kimi zaman yüreğimizi karalayarak kendi içimize bir yol çizeriz. Bu yol, her ne kadar hüzünle ve yalnızlıkla bezense de, bir o kadar da insana kendini bulma fırsatı sunar.

Çorak bekleyişlerin insanı nasıl bitap düşürdüğünü bilmeyen yoktur. Bu bekleyişler, çoğu zaman bir vefasızlığın ya da kaybolan bir sevdanın izlerini taşır. Ancak bu durum, insanı hayata küsmeden önce kendini ifade etmeye yöneltir. Satırlara dökülen hali beyandır bu; içimizin karanlık dehlizlerine tutulan bir ışık, bir çağrıdır. Çünkü insan, duygularını ifade ederek kendini var eder.

"Sus mührü vuruyorum gönül kapısına" derken, bu kararlılık ve çaresizlik arasında salınan bir ruh halini gözler önüne sereriz. Gönlün kapısına mühür vurmak, dış dünyaya bir set çekmek, kendini koruma refleksinin bir parçasıdır. Ancak bu suskunluk, bazen en derin çığlıkları barındırır. Suretlerin unutulması, bir ayrılığın en acı gerçeklerinden biridir. Bir zamanlar sevgiyle dolu olan bir kalbin, hatırlanmamakla yüzleşmesi, insana en büyük yalnızlığı hissettirir.

Vefayı katledenlere yakarırken, aslında insanın ruhu bir tür hesaplaşma içindedir. Sevdanın kalbe takılıp kalması, geçmişin ve duyguların bir türlü silinememesidir. Göğüs kafesinde saklanan sevda, hem bir yük hem de bir hazine gibi taşınır. Bu sevda, ne kadar acı verse de, insanın varlığını şekillendiren en önemli unsurlardan biri olur.

Bu nedenle, gönlün boşluklarını doldurmak, aslında kendimizi yeniden inşa etmek demektir. Her karalanan yürek, her dökülen satır, insana kendi derinliklerini keşfetme fırsatı sunar. Suretler unutulsa da, vefa katledilse de, sevdayı saklamak, insan olmanın bir parçasıdır. Çünkü sevda, göğüs kafesinde saklanır; orada korunur ve büyür.

Sonuç olarak, gönül viranesinin boşluklarını doldurmak bir süreçtir; sabır, hüzün ve umut gerektirir. Ancak bu süreç, insanı yeniden var eder. Kendi derinliklerine bakan bir insan, en karanlık anlarda bile ışığını bulabilir.