Gökyüzü… O kadar geniş, o kadar mavi ve o kadar sonsuzdur ki, insanın ruhunda derin bir huzur uyandırır. Bu sonsuz mavilik altında düşünceler bir kişiye, bir ana ya da bir duygunun sıcaklığına dönüp durur. Gökyüzü, hafif bir esintide fısıldayan duygulara ev sahipliği yapar, sabah çiyinde saklanan umutları yansıtır ve anılarımızı zamansız bir şekilde muhafaza eder.
Her sabahın erken saatlerinde, çiğ taneciklerinin narin bir dokunuşla yapraklara konduğunu görmek, hayatın ne kadar kırılgan ama aynı zamanda ne kadar güçlü olduğunu hatırlatır. Çiğ, sabahın ilk ışıklarıyla buharlaşıp kaybolur ama o anki güzellik sonsuza dek zihnimizde kalır. Tıpkı anılar gibi; fiziksel olarak elimizde tutamasak da onların hissettirdiği şeyler her zaman bizimle kalır.
Hafif bir esintiyle, bir kişinin adı aklımıza gelir. Belki bir gülümseme, belki bir gözyaşı, belki de bir özlem… Esintinin taşıdığı bu duygular, geçmişle bugün arasında görünmez bir köprü kurar. Gökyüzü altında olduğumuzu bilmek, sevdiklerimizin de aynı sonsuz mavilikte olduğunu hissettirir. Bu ortaklık, mesafeleri, zamanı ve hatta ayrılıkları aşar.
Anılar, zihnimizde ve kalbimizde zamanın ötesinde bir gerçeklik taşır. Her ne kadar zaman ilerlese ve günler birbirini kovalasa da, bazı anılar hiç eskimez. Bir bakış, bir dokunuş ya da bir söz, yıllar sonra bile aynı sıcaklığı hissettirir. Çünkü anılar, hafızanın ötesinde bir yerde, ruhun derinliklerinde saklanır.
Gökyüzü, bize yaşamın uçsuz bucaksız bir serüven olduğunu ve anılarımızın bu serüvende bizimle birlikte yol aldığını hatırlatır. Belki de bu yüzden her mavi sabah, her hafif esinti ve her çiy damlası, bize sonsuzluk içinde bir anlam sunar.
Anılarımız, gökyüzü kadar gerçek ve mavi kadar saf kalır. Çünkü onlar, sevginin, mutluluğun ve hayatın özüdür.
Gökyüzünün Altında
Sabahın erken saatleriydi. Güneş, ufuk çizgisinde nazlı bir şekilde yükseliyor, mavi gökyüzüne altın bir dokunuş katıyordu. Rüzgar hafifçe esiyor, ağaç dallarını usulca sallıyordu. İnci, bahçesindeki eski tahta salıncağında oturmuş, gözlerini gökyüzüne dikmişti. Her şey sessizdi, ama zihni o kadar gürültülüydü ki…
O sabah, gökyüzünün altında başka bir hayatı hatırlıyordu. Büyükannesinin taş evinde geçirdiği yaz günleri, çiçeklerle dolu bahçede koşturduğu zamanlar ve her akşamüstü birlikte oturup yıldızları izledikleri o anlar… Büyükannesinin sesi kulaklarında yankılandı:
"Unutma İnci, gökyüzü her zaman sana bir şey anlatır. Dinlersen, cevaplarını bulursun."
Ama büyükannesi artık yoktu. Birkaç ay önce onu kaybetmişti ve bu, İnci'nin içindeki boşluğu derinleştirmişti. O günlerde sık sık gökyüzüne bakar, sanki bir cevap bekler gibi sessizce otururdu.
O sabah yine aynı duygularla salıncağa oturmuştu. Hafif bir rüzgar esti, sanki bir şey fısıldıyormuş gibi. İnci gözlerini kapattı ve o anı hissetmeye çalıştı. Rüzgarın getirdiği bir koku vardı, eski taş evin bahçesindeki yasemin çiçeklerinin kokusu. Bir an için her şey gerçek gibi geldi.
Gözlerini açtığında, gökyüzünde süzülen bir kuş gördü. Tek başına, kanatlarını güçlü bir şekilde çırparak bulutlara doğru yükseliyordu. O kuşu izlerken bir şey fark etti: Belki de büyükannesi haklıydı. Gökyüzü bir şey anlatıyordu, ama cevaplar hep açık ve net olmazdı. Bazen, sadece devam etmen gerektiğini söyleyen bir işaret olurdu.
O gün, İnci’nin içinde bir şey değişti. Gökyüzü ne kadar geniş ve mavi olursa olsun, anıları hep onunla kalacaktı. Salıncağından kalktı, bahçedeki yasemin çiçeklerinden bir dal kopardı ve büyükannesinin fotoğrafının yanına koydu.
Bir daha o eski taş evde olmayacaklardı belki, ama anılar her zaman onunla olacaktı. Ve İnci, gökyüzünün altındaki bu sonsuz dünyada her zaman büyükannesinin izlerini bulacağını biliyordu.
Her sabah yeniden doğan güneş gibi, yaşam da yeniden anlam buluyordu. Gökyüzü, umutlarını saklayan bir sırdaştı artık.
Yorum Gönder