Ceviz Ağacının Gölgesinde
Ceviz ağacının altında,
Anadan, babadan kalan ev,
Duvarlarında yorgun yılların sesi,
Çatısında zamanın izleri gizli.
Bahçede koşuşan kediler,
Gölgelerde oyun peşinde,
Bir yanda geçmişin anıları,
Bir yanda rüzgarın türküsü.
Taş duvarlar fısıldar eski günleri,
Bir soba dumanında tüter hatıralar,
Ve her sabah, dallardan düşen yapraklar,
Bir hikaye anlatır kulak verenlere.
Cevizlerin dalları uzar gökyüzüne,
Sanki eski evin dualarını taşır,
Yorgun ama dirayetli,
Evim, bana kalan en güzel şiir.
Kediler mırıltılarla sarar zamanı,
Bahçede bir huzur saklanır,
Bu eski ve yorgun köşe,
Ruhumun ebedi mabedi kalır.
Ve akşam olur, gölgeler uzar,
Ceviz ağacının dallarında yıldızlar,
Kediler bir köşeye çekilir sessizce,
Evin yorgunluğu geceye karışır.
Bir lamba yanar, sarı ışığında,
Geçmişin hayalleri gezinir odalarda,
Annemin sesi duyulur rüzgarda,
Babamın adımları yankılanır taşlarda.
Bahçede eski bir salıncak,
Çocukluğumun gülüşlerini saklar,
Her ipinde bir düş, bir anı,
Her sallanışta hayat yeniden başlar.
Zaman geçse de, ev hep burada,
Ceviz ağacının altında saklı,
Bir gün ben de giderim uzaklara,
Ama bu toprakta kalır ruhum.
Bu ev, bu bahçe, bu kediler,
Benim dünyam, köklerim, özlemlerim,
Ve ceviz ağacı, göğü delercesine,
Beni hep anımsar sessizce.
Yorum Gönder