Tuğrul, ormanda kaybolduktan günler sonra açlık ve susuzluktan bitkin bir haldeydi. Artık umudunu kaybetmişti ve ölümü kabul etmeye başlamıştı. Ancak, tam bu sırada karşısında bir ceylan belirdi. Ceylanın görüntüsü, Tuğrul'a hayatta kalmak için son bir umut verdi.
Tuğrul, ceylanı yakalamak için son gücünü kullanmak istedi. Ceylanın peşinden koştu, ancak yorgunluğu nedeniyle onu yakalayamadı. Artık geri dönmesi gerektiğini düşündü, ancak ceylanın ardında izlediği patikayı takip etmeye karar verdi. Patika, derin bir ormana doğru uzanıyordu ve Tuğrul bu yolu takip ederek bir mağaraya ulaştı.
Mağaranın içinde bir ışık kaynağı vardı ve Tuğrul, karanlıkta yönünü bulmak için bu ışığı takip etti. İlerledikçe, mağaranın içinde garip bir enerji hissetmeye başladı. Sanki mağara, kendisine bir şeyler anlatmak istiyormuş gibi hissetti. Heyecanla ve korku dolu bir şekilde ilerledi.
Sonunda, bir duvarın önünde durdu. Duvarın üzerinde garip semboller ve işaretler vardı. Tuğrul, sembolleri okumaya çalışırken birden bire duvarda bir delik fark etti. Deliğe doğru yaklaştı ve içeride bir kolye buldu. Kolyenin üzerinde de garip semboller vardı.
Tuğrul, kolyeyi aldıktan sonra mağaradan çıktı ve ceylanın peşine tekrar düştü. Ancak bu kez, ceylanın peşinde koşmak yerine, onunla birlikte yürümeye başladı. Ceylan, ona yön gösteriyormuş gibi hissetti.
Güneşin batışına doğru, ceylan Tuğrul'u bir göl kenarına götürdü. Gölde yansıyan güneş ışınları, gölün dibindeki kumlar üzerinde garip semboller oluşturuyordu. Tuğrul, ceylanın gösterdiği sembolleri kolyenin üzerindeki sembollerle karşılaştırdı ve bir anlam çıkarmaya çalıştı.
Birden, gölün yüzeyinde bir figür belirdi. Figür, Tuğrul'un anladığı sembolleri kullanarak ona bir mesaj verdi. Mesajda, Tuğrul'un hayatındaki eksik olan şeyin, kendine inanç olduğu söylendi.
Tuğrul, o an içinde bulunduğu zorluğa rağmen kendine inanmaya başladı. Artık umutsuz olmadığını anladı ve ceylanın ona rehberlik ettiği bu gizemli macera sayesinde hayatta kalmayı başardı
